Ο κινηματογράφος στη Σκοτούσσα τις δεκαετίες 1960-70!

Ο κινηματογράφος (σινεμάς για τους Σκοτουσσαίους) μπήκε στη ζωή τους στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Μέχρι τότε είχαν δει κινηματογράφο μόνο όσοι έτυχε να βρεθούν σε αντίστοιχες αίθουσες της πόλης των Σερρών. Από τα μέσα του 1950 άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι, θερινοί κατά κύριο λόγο, κινηματογράφοι. Στην αρχή λειτουργούσαν με γεννήτρια και μετά το 1955 που η Σκοτούσσα ηλεκτροδοτήθηκε, χρησιμοποιούσαν το ηλεκτρικό ρεύμα. Η παρουσίαση της ταινίας γινόταν στα καφενεία του χωριού και συχνότερα στο «Καφενείον ο Σταθμός». Ο χώρος προβολής της ταινίας περιβαλλόταν με μια ψηλή τέντα για να μην υπάρχουν λαθροθεατές και στον τοίχο του καφενείου τοποθετούσαν την οθόνη προβολής.

Αυτές οι περιστασιακές προβολές κινηματογραφικής ταινίας συνεχίστηκαν μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Αρχικά, στις αρχές του 60 λειτούργησε ο κινηματογράφος στην αίθουσα Αργύρη, από τους Σερραίους Μίμη Σταυρίδη που ήταν και ο μηχανικός της προβολής και τον Τίτο Χρήστου. Το έτος 1962 η Σκοτούσσα απέκτησε τη δική της αίθουσα κινηματογράφου που λεγόταν «σινεμά ΑΙΓΛΗ». Την επιχειρηματική αυτή πρωτοβουλία είχε πάρει ο Κύρος Χατζηαγγέλου από την Ηράκλεια Σερρών. Το 1955, ο Χατζηαγγέλου μαζί με τα 3 του παιδιά (Γιάννης, Πέτρος, Αντώνης), είχαν ξεκινήσει την ίδρυση κινηματογράφου στην Ηράκλεια. Αρχικά ίδρυσαν τον κινηματογράφο ΡΕΞ και 2 χρόνια αργότερα, το 1957, τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ¹. Η επιτυχής πορεία της επιχείρησης αυτής τους οδήγησε να ιδρύσουν παράρτημα και στη Σκοτούσσα. Το παράρτημα ανέλαβε ο μικρότερος γιός του Κύρου, ο Αντώνης. Στον κινηματογράφο ΑΙΓΛΗ της Σκοτούσσας χρησιμοποιήθηκε η μηχανή Αθηνά, ελληνικής κατασκευής. Ο κινηματογράφος είχε 120-150 θέσεις και λειτουργούσε κάθε ημέρα. Τα Σαββατοκύριακα έδινε 2 παραστάσεις. Έπαιζε τις ίδιες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους της Ηράκλειας. Η παράσταση ξεκινούσε στις 5 το απόγευμα στην Ηράκλεια και στη Σκοτούσσα στις 6. Μόλις τελείωνε το πρώτο κομμάτι του έργου, η ταινία μεταφερόταν με αυτοκίνητο στη Σκοτούσσα. Αν υπήρχε και δεύτερη παράσταση στην Ηράκλεια, τότε επέστρεφε στην Ηράκλεια. Ήταν το λεγόμενο «κόντρα μπάντο», παράνομο για τα γραφεία εκμετάλλευσης και διανομής ταινιών.

Τα Σαββατοκύριακα (Σ/Κ) οι παραστάσεις στη Σκοτούσσα ήταν 6-8 και 8-10. Για το σχολείο οι παραστάσεις γίνονταν το πρωί. Στις καθημερινές έκοβαν περίπου 30 εισιτήρια, ενώ τα Σ/Κ έφταναν και τα 200. Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 5 δραχμές. Οι ταινίες άλλαζαν σχεδόν κάθε 2 ημέρες.

Τα Σ/Κ η πλατεία γέμιζε με κόσμο. Εκτός από τους Σκοτουσσαίους, υπήρχαν πολλοί κάτοικοι γειτονικών χωριών που έρχονταν στην πλατεία της Σκοτούσσας με κάθε μέσο (ποδήλατα, μηχανάκια, πόδια) για να απολαύσουν τις παραστάσεις του κινηματογράφου.

Η παράσταση ξεκινούσε πάντα με τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ». Τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ ήταν ένα σύντομο 5λεπτο που παρουσίαζε τα νέα και κυρίως τα επιτεύγματα της κυβέρνησης. Η προβολή τους ήταν υποχρεωτική για τους κινηματογράφους και ιδιαίτερα κατά την περίοδο της χούντας, το περιεχόμενο τους εξυμνούσε κάθε δραστηριότητα της τότε κυβέρνησης.

Ο κινηματογράφος είχε τις δικές του συνήθειες. Ο χωροφύλακας του χωριού δεν πλήρωνε ποτέ εισιτήριο. Τα Σ/Κ έπαιζε τις καλές ταινίες, ενώ τις καθημερινές παίζονταν οι λεγόμενες «δεύτερες» ταινίες. Οι καλύτερες, οι περισσότερο δημοφιλείς, έμπαιναν στο πρόγραμμα των γιορτών (Πάσχα, Χριστούγεννα, Απόκριες). Η διαφήμιση της ταινίας γινόταν με μεγάφωνα από αυτοκίνητο.

Το καλοκαίρι ο κινηματογράφος έκλεινε και οι κάτοικοι κατέφευγαν στους θερινούς, που έρχονταν αρκετά συχνά στη διάρκεια της εβδομάδος. Οι δύο βασικοί θερινοί κινηματογραφιστές ήταν ο Γ. Μπούμπαρης από τα Καλά Δένδρα και ο Θεοδωρίδης από την Τριανταφυλλιά. Από το απόγευμα οι κινηματογραφιστές ανακοίνωναν με μεγάφωνο την ταινία που επρόκειτο να προβάλουν. Στην πλατεία του χωριού, σε συγκεκριμένα σημεία, έστηναν τον αυτοσχέδιο θερινό κινηματογράφο. Πρώτα άνοιγαν τις τρύπες στο έδαφος για να τοποθετήσουν τα ψηλά ξύλινα κοντάρια. Σε αυτά τα κοντάρια και περιμετρικά του χώρου προβολής στερέωναν την τέντα που θα εμπόδιζε τους λαθροθεατές. Κατόπιν τακτοποιούσαν τα ξύλινα παγκάκια για τους καθήμενους θεατές, την οθόνη προβολής και τη μηχανή προβολής. Η παράσταση συνήθως ξεκινούσε στις 9 το βράδυ και η τιμή του εισιτηρίου κυμαινόταν από 1-3 δραχμές. Οι μικροί θεατές που δεν είχαν να πληρώσουν το εισιτήριο προσφέρονταν να είναι οι φύλακες της παράστασης. Έμπαιναν δωρεάν ανάμεσα στους θεατές και μόλις διαπίστωναν ότι κάποιος σήκωνε την τέντα και έμπαινε να παρακολουθήσει σινεμά τον κατέδιδαν αμέσως. Ήταν μια δύσκολη αποστολή αφού έπρεπε αφενός μεν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, διότι διαφορετικά δεν επρόκειτο να ξαναδούν δωρεάν σινεμά και αφετέρου να είναι διακριτικοί στην παροχή πληροφοριών αλλιώς την επόμενη ημέρα κινδύνευαν με ξυλοδαρμό από αυτόν που είχαν καταδώσει!

Τη δεκαετία του 1960 μεσουρανούσαν στους «σινεμάδες» τόσο ελληνικά ονόματα ηθοποιών, όσο και ξένα. Η Βουγιουκλάκη, ο Παπαμιχαήλ, η Μάρθα Βούρτση, ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο Χατζηχρήστος, ο Βέγγος πρόσφεραν άπειρες συγκινήσεις στους θεατές. Ξένοι ηθοποιοί του τουρκικού και ινδικού κινηματογράφου ήταν εξίσου δημοφιλείς. Η Ναργκίς Μπαμπού και ο Ρατζ Καπούρ από την Ινδία και η Χούλια Κατσγιγίτ με την Τουρκάν Σοράϊ από την Τουρκία ήταν πόλος έλξης για τους Σκοτουσσαίους, που δεν έχαναν ποτέ τις ταινίες τους.

Η παρακμή του σινεμά άρχισε με τον ερχομό της τηλεόρασης. Στις αρχές του 1970 η τηλεόραση εισέβαλε σε αρκετά σπίτια στη Σκοτούσσα και οι κάτοικοι απέκτησαν εναλλακτική μορφή διασκέδασης. Ειδικότερα από το 1972 και μετά, χρονιά που τοποθετήθηκε πομποδέκτης τηλεόρασης στο Παγγαίο, η εικόνα στους τηλεοπτικούς δέκτες βελτιώθηκε και κρατούσε τους θεατές στα σπίτια. Αυτό είχε ως συνέπεια να μειωθούν τα εισιτήρια ή και να μηδενιστούν ακόμα ειδικά όταν οι ώρες προβολής συνέπιπταν με τη μετάδοση αγώνων ποδοσφαίρου ή με τη σειρά Άγνωστος Πόλεμος και έτσι ο κινηματογράφος έκλεισε οριστικά το 1974.

Παράλληλα αραίωσαν και οι επισκέψεις των θερινών κινηματογραφιστών. Πλέον από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι Σκοτουσσαίοι παρακολουθούσαν κινηματογραφικές ταινίες από τις οθόνες της τηλεόρασης.

Από τις αρχές του 1980 η αίθουσα του κινηματογράφου ενοικιαζόταν από τον Πολιτιστικό Σύλλογο και σε συνεργασία με έναν κινηματογραφιστή από το Σιδηρόκαστρο έγιναν κάποιες προσπάθειες για την επαναλειτουργία του κινηματογράφου. Προβλήθηκαν ταινίες όπως Ο Ταξιτζής με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο, Λούφα και Παραλλαγή, αλλά μετά από σύντομο χρονικό διάστημα η λειτουργία της κινηματογραφικής λέσχης της Σκοτούσσας διεκόπη.

Την περίοδο 1985-90 κατά τη διάρκεια της οποίας είχαν γνωρίσει άνθιση οι βιντεοταινίες, στις καφετέριες της Σκοτούσσας προβάλλονταν κάθε βράδυ ελληνικές ταινίες σε βιντεοκασσέτα. Ήταν η εποχή των video-club και παράλληλα μια τελευταία αναλαμπή κινηματογραφικών προβολών σε αίθουσες της Σκοτούσσας.